Dzieje ludzkości

Dzieje ludzkości pojmuje Brzozowski jako rezultat ludzkiego wysiłku, twórczej działalności człowieka. Czyn powinien być podejmowany w imię interesu społecznego. Aktywność, kult pracy, kult czynu rozumianego jako konkretna działalność stanowi przyczynę niechęci do Sienkiewicza i Miriama. Niechęć do redaktora ?Chimery” rozwinie się niedługo w krytyczny wywód podważający podstawy myślowe i dorobek całej Młodej Polski, stroniącej od czynnej działalności., oderwanej od pracy. Niegdyś wielbiciel Przybyszewskiego, odsuwa się teraz od ideowego z nim związku. Głosi kult pracy jako zbiorowego czynu, stwarzającego podstawę społecznego bytu. Kult pracy fizycznej skłania Brzozowskiego do rewizji podstaw całej współczesne’ kultury, do zakwestionowania jej dorobku, ponieważ nie był on związany z pracą w przyjętym przez niego rozumieniu, a także do krytyki postawy romantycznej, polegającej, jak twierdzi, na oderwaniu ?ja” od realiów świata. Skoro związek jednostki ze światem polega na wytwarzaniu realnych dóbr, a nie na kontakcie psychicznym, to zarówno romantyzm, jak i Młoda Polska opierały się według niego na założeniach światopoglądowych całkowicie fałszywych. Krytyka postawy romantycznej nie dotyczyła roli romantyzmu w dziejach narodu polskiego w pierwszej połowie XIX stulecia Tej pozytywnej roli, polegającej na podtrzymywaniu ducha, na dodawaniu sił do przetrwania Brzozowski nigdy nie negował. Uważał jednak, że współczesność wymaga postawy aktywnej, opartej właśnie na postulowanym kulcie pracy.